بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداى رحمان رحيم

إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنيٰ أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ

كسانى كه وعده بهشت از ما به ايشان سبقت يافته است، از آتش بدور هستند.

لا يَسْمَعُونَ حَسِيسَها وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ

صداى آتش را نمى‌شنوند و در آنچه ميل دارند دائمى مى‌باشند.

لا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ هٰذا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ

ترس بزرگ آنها را محزون نمى‌كند ملائكه آنها را استقبال مى‌كنند كه اين روزى است وعده مى‌شديد.

يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِينَ

روزى آسمان را مى‌پيچيم همانطور كه طومار نوشته‌ها را مى‌پيچيد، مانند ابتداى خلقت، آفرينش را دوباره شروع مى‌كنيم اين وعده‌اى است بر ما كه خواهيم كرد.

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ

در زبور بعد از تورات، نوشته‌ايم كه زمين را بندگان صالح ما ارث مى‌برد.

إِنَّ فِي هٰذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِينَ

در اين سخن كفايت است براى قوم عابد.

وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ

ما تو را جز رحمة للعالمين نفرستاده‌ايم.

قُلْ إِنَّما يُوحيٰ إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ

بگو: فقط به من وحى مى‌شود كه معبود شما خداى يگانه است، آيا اسلام مى‌آوريد؟

فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَليٰ سَواءٍ وَ إِنْ أَدْرِي أَ قَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ ما تُوعَدُونَ

اگر اعراض كردند بگو: به شما به طور برابر اعلام كردم ولى نمى‌دانم آيا عذاب موعود نزديك يا دور است.

إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ يَعْلَمُ ما تَكْتُمُونَ

كه خدا سخن آشكار را مى‌داند و مى‌داند آنچه را كه پنهان مى‌داريد.

وَ إِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَ مَتاعٌ إِليٰ حِينٍ

نمى‌دانم شايد تأخير عذاب امتحانى است و متاعى است تا مدتى.

قالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ وَ رَبُّنَا الرَّحْمٰنُ الْمُسْتَعانُ عَليٰ ما تَصِفُونَ

گفت: خدايا بحق داورى كن، پروردگار ما رحمان و يار است بر آنچه توصيف مى‌كنيد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

قسم به شبهاى ده‌گانه.

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

قسم به زوج و فرد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

قسم به شب وقتى كه مى‌رود.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

كسانى كه در شهرها طغيان كردند.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

در آن شهرها تباهى زياد كردند

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

كه پروردگارت در كمين است‌

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما چون او را امتحان كند و روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

نه، بلكه يتيم را اكرام نمى‌كنيد.

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

ميراث را با حصه ديگران مى‌خوريد.

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

مال را به طور افراط دوست مى‌داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مى‌شود ولى تذكر چه فائده‌اى بر او دارد.

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مى‌فرستادم.

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

آن روز كسى مانند خدا عذاب نمى‌كند.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و كسى مانند خدا نمى‌بندد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.